Toen ik een jaar geleden aan een nieuw avontuur begon had ik geen idee welke transformaties ik allemaal zou doormaken. Ik heb er nooit een geheim van gemaakt dat ik ondernemen lastig vind. Dat ik moeite heb met keuzes maken en dat ik vaak veel te veel wil. Dat was nu ook weer het geval.
Ik bedacht een concept waar ik AL mijn creatieve ideeën onder kon scharen. Fotografie, bloggen, coaching, moeders inspireren, opvoedtechnieken delen, you name it, I wanted it. De wereld leek aan mijn voeten te liggen en ik had er zo ontzettend veel zin in. Ik dacht dat ik al mijn obstakels wel gehad had, en dat dit jaar een jaar van voorspoed zou worden.
Uiteraard liep dat allemaal even anders (anders zat ik hier nu niet). Zowel privé als zakelijk. En uiteraard ging de hele pandemie me ook niet in de koude kleren zitten. Zowel privé als zakelijk ;). Al de ideeën in mijn hoofd kwamen lastig op papier. Soms maar half, soms helemaal niet. Ik ben weer aan het werk gegaan voor een extern bedrijf en dat is heel leuk en fijn, maar zorgt er ook voor dat mijn bedrijf soms een ondergeschoven kindje is.
Kortom: het gaf mij een lading stress die ik gewoon even niet kan gebruiken. Mijn grootse ideeën, ze moeten even wachten. En dan bedoel ik wachten tot een ander ze gaat uitvoeren, want ik heb mijn prioriteiten gesteld. Mezelf achter mijn oren gekrabd en mezelf de volgende vraag gesteld:
Wat wil ik nou eigenlijk?
Het antwoord was simpel: ik wil kunst maken. Vrouwen vastleggen wanneer ze op hun sterkst en kwetsbaarst tegelijk zijn. Dat is wat ik wil. En dat ben ik uit het oog verloren. Mijn bedrijf is geboren uit liefde voor fotografie en het moederschap. Daar wil ik me op blijven focussen. Ik ben snel afgeleid, en ik ben altijd bang dat ik tekort schiet. Dat ik niet genoeg doe. Dat ik niet zo goed ben als die, of als die. En dat zij wel een gezin met 3 kinderen, een baan en een eigen bedrijf kunnen runnen.
En dat mij dat dus niet lukt, terwijl ik 1 kind heb. Daar heb ik even flink van gebaald, om gehuild, en nu ga ik weer verder. Maar niet meer met The Peaceful Parent. Misschien wel om mezelf te beschermen, misschien wel omdat ik nooit tevreden ben. Maar dat is wat het is. En dat is genoeg.
Ik ben genoeg.
En ik kan niet wachten om samen met jullie mooie vrouwen nog meer kunst te gaan maken. Hopelijk blijven jullie ook onder deze nieuwe naam enthousiast over mijn werk.
Liefs,
Esmee
Leave a Reply