Elk huisje heeft een kruisje, in mijn huisje huist er meer.
Ik leef nu een leven waarvan ikzelf – en ook zeker anderen om mij heen – nooit hadden gedacht dat ik het zou overwegen. Mijn voor de buitenwereld old school, burgerlijke, bestaan. Koophuis, man, twee kinderen, thuisblijf-mama. Niets voor mij – dacht ik altijd. En toch leef ik dit leven nu.
Maar zolang mijn herinnering het toe laat heb ik altijd gezegd: “ik wil geen kinderen.” Hoe gaat iemand als ik op een gezonde manier zwanger zijn? Een zwangerschap dragen? Een kind baren en er vervolgens voor zorgen? Het opvoeden? Geloof mij als ik zeg: daar had ik nog nooit over nagedacht, tot het moment dat ik zwanger raakte.
Wat betreft mijn keuzes voor de rest van mijn leven? Die waren gemaakt en stonden in mijn optiek vast op het moment dat ik door kreeg wat er ‘mis’ met mij was. Met daarbij het ontbreken van een kinderwens. Dus nee, ik dacht vroeger niet verder dan – ik maak nooit kinderen. Er volgde geen “want” en ook geen “maar”. Het was: – ik maak nooit kinderen. En daarmee uit.
Ik was zelf kind, ik bén zelf kind wanneer ik doorheb dat ik nauwelijks tot geen grip heb op mijn bestaan.
Dit openbaarde zich voor het eerst toen ik een jaar of 6 was. Aan het voeteneinde van mijn bed zit ik op de grond te spelen met Olliefantje in mijn armen. Ik kan de koele lucht van mijn kamertje nog voelen, de geur die mijn knuffel had, de geur die later voor heel veel onheilspellende momenten zou zorgen. Dit is denk ik wel mijn vroegste herinnering.
Als ik ‘bij’ kom ben ik duidelijk groter.. 7-8 of 9. Ik heb werkelijk geen idee. Ook verjaardagen zijn een ding voor mij. Ik sta in een kelder met een stokje met danslint eraan in m’n hand. Ik kijk om me heen en zie muren die ik niet ken, ik ruik geuren die ik niet kan plaatsen en om me heen dansen allemaal mensen die ik nooit eerder gezien heb.
Wat er in die tussentijd gebeurd is kom ik later achter. Ik heb niet veel meer dan een handjevol herinneringen in de leeftijd van 0-9 jaar. Een periode in m’n leven die zo goed als weg is. Maar ik weet eigenlijk ook niet hoeveel je als kind nou sowieso onthoudt. Ik kan je alleen wel vertellen dat ik in mijn 32 jarige bestaan zeker weet dat ik nog geen jaar aan herinneringen draag.
“Maar hoe kan dat dan?” hoor ik je denken. Ik zou een lijst aan diagnoses kunnen opnoemen, maar dat zou niks voor je ophelderen. Je blijft dan alsnog met vraagtekens achter. En waarschijnlijk ga je de genoemde termen opzoeken via Google. Maar veel wijzer zal je niet worden van wat je daar vindt. Want wat ik heb is niet uit te leggen middels algemene kennis. Daar is het te complex voor. Het is een psychische stoornis, dat vertel ik je wel. Dus nee, ik ben niet op m’n hoofd gevallen – althans, vaak zat op m’n hoofd gevallen! -maar dat is zeker niet de reden dat ik ben zoals ik ben. Dat ik vergeet, dat ik functioneer maar tegelijk ook niet. Dat mijn geheugen en herinnering niet altijd chronologisch of tijdgebonden is.
Ik vertel eigenlijk nooit dat ik ineens ‘gewist’ kan worden. Zo voelt het als ik ineens geen herinneringen meer draag. Het is sowieso niet iets waar ik over praat. Het praten over mijn ‘toestanden’ is iets dat ik pas sinds een aantal weken openlijk doe. Ik had mezelf een soort van wijs gemaakt dat als je gewoon keihard blijft doen wat je doet, dat niemand het ooit zal weten. Niemand hoeft het ook te weten. Want ik leef er al m’n hele leven mee en de mensen die het moeten weten, weten het.
Maar ik heb onlangs een vriendin in vertrouwen genomen, haar verteld wat er ‘anders’ is aan mij. Het voelde goed om iemand ‘nieuw’ in vertrouwen te nemen met je diepst bewaarde geheim. Maar hoe leg je de ‘hocus pocus’ in je uit? Hoe leg je iets uit waar je zelf niet alle informatie over hebt? Iets waar ik al heel lang over nadenk.
Ik heb ooit gedacht – ik moet een boek schrijven over mijn leven, meer voor mezelf – Maar hoe schrijf je een volwaardig boek als je slechts 11% aan informatie hebt. (misschien is 11% wel erg laag, maar even voor het beeld). Ik ben heel terughoudend in het achterhalen van de rest van de 89% op dit punt in mijn leven. Omdat informatie inwinnen in het verleden vaak zo veel schade heeft aangericht dat de gedachte hieraan al kippenvel over m’n hele lichaam doet aanwakkeren.
Dat boek, daar ben ik serieus aan begonnen. Ik schreef, ik schreef alles wat ik aan herinnering had op. Ook de herinneringen die mij verteld zijn van vrienden en familie. Hun herinneringen aan een periode met mij waarin ik zelf niet op de voorgrond stond (volg je het nog?).
Mijn boek las als een Karin Slaughter. Mijn eigen horror verhaal, alleen was het geen verzonnen bestseller, het was mijn leven. Het is op de een of andere manier nog steeds mijn leven.
Nu wil ik hier vertellen wie ik nu ben en jullie meenemen in een reis door mijn leven. Het belooft een pittig ritje te worden en kan je triggeren (als je dit woord kent dan bedoel ik jou.) Dus neem het niet licht op, denk goed na of je dit wil lezen, of je dit kan lezen en of je dit wel moet lezen. Ik probeer zo duidelijk, rauw en ‘logisch’ mogelijk te schrijven. Helaas kan ik dat niet garanderen. Logisch en chronologisch zijn geen woorden die echt bij mij passen.
Wat wel past: uniek, sterk, overwinnaar, lief, zorgzaam en oprecht.
Reis je mee?
Liefs,
Judith
DISCLAIMER: Herken je je in bovenstaande klachten? Ga niet zelf-diagnosticeren, maar zoek hulp! Wanneer er voor jou herkenbare zaken in deze blog stonden dan is het het zeker waard te laten onderzoeken of deze dingen verband kunnen houden met een psychische stoornis en/of ziekte. Goede begeleiding hierbij is essentieel. Weet je niet waar je moet beginnen? Via de website van Rijksoverheid kun je verschillende (online) instanties benaderen om je op weg te helpen. Ook is een afspraak maken bij de huisarts een goede eerste stap.
Ben jij ook een mama met psychische klachten en wil jij ook jouw verhaal delen in de wekelijkse rubriek “Mental Health Monday”? Stuur me dan gerust een berichtje of een mailtje (info@thepeacefulparent.nl) met jouw verhaal, inclusief foto’s van jezelf. En dan zorg ik dat hij verteld wordt.
Geen tot amper wat herinneringen hebben van je jeugt dat ken ik helaas. De schreve gezichten ook als je aangeeft dat je er niks van weet.
Maar pff wat heftig en ingewikkeld als het verder gaat dan de jeugt.