Ik heb er nooit een geheim van gemaakt dat ik vind dat mijn kind (van inmiddels 2,5 jaar) mij de allergrootste lessen in dit leven heeft geleerd en dat nog dagelijks doet. In deze tijden van crisis merk ik dat dit weer het geval is. Dat hij van nature kan en doet waar ik zelf de grootste moeite mee lijk te hebben.
In het moment leven.
Het moment waarin ik leef, is die van angst en zorgen. Van niet weten wat er komen gaat. Van zekerheid willen hebben. Knopen kunnen doorhakken. Alles netjes op de rit en kunnen doorgaan met de dingen zoals we die voorheen ook deden. Alles in goede banen proberen te leiden. En angst. En zorgen. En zei ik al angst?
Het moment waarin hij leeft? Nu. Niet eens vandaag, maar gewoon nu, deze minuut, deze seconde. Wat is er op dit moment aan de orde? Oh, duplo bouwen! “Cool mama!” en daar gaan we. Samen zitten we dan op de grond en bouwen we de grootste bruggen en kastelen. Huisjes voor Bliksem McQueen en Jackson Storm. En dan zo ineens vergeet ik dat er nog een crisis gaande is. En ben ik even alleen maar hier en nu, met mijn kind en de duplo.
Begrijp me niet verkeerd. Als “de volwassene” kun je niet altijd alleen maar in het moment leven. Want ja, we moeten ook wel denken aan onze vaste lasten. Zorgen dat er eten in de koelkast ligt en dat er schoongemaakt en opgeruimd wordt. Maar soms voelt het alsof ik alléén maar aan dit soort zaken kan denken. En daardoor compleet misloop wat er recht voor mijn neus gebeurt. Hoe jammer is dat?
Dus. We zitten nog helemaal niet zo heel lang thuis en ik kan nu al concluderen dat ik op onze eigen vierkante meters nog zoveel te leren heb. De komende tijd staat in het teken van loslaten, accepteren en simpelweg zijn. Zijn in het nu. Zijn met elkaar. Zijn in de angst die ook gewoon gevoeld mag worden. Want dit is nou eenmaal een onzekere tijd.
Maar daarna ook gewoon weer door. En kijken naar wat we wél hebben. Wat er wél is. De liefde. Het dak boven ons hoofd. Te eten. En wc-papier (hehe). Berusten in de onzekerheid. En focussen op de dingen waar we wél controle over uit kunnen oefenen.
Thuisblijven. En je handen wassen.
Moeilijk. Maar groeiprocessen gaan zelden gepaard zonder groeipijn. Het hoeft niet perfect. We zijn niet gemaakt om perfect te zijn. To be human is to be imperfect. En dat is ok. Het is ok. Blijf leren. Blijf groeien. Blijf kijken.
En mijn peuter? Die is op de hoogte van het binnenblijf-protocol. Dat vond hij in het begin wel een beetje vreemd. Hij vroeg naar de opvang en de leidsters daar. En naar opa en oma. En naar vriendjes en vriendinnetjes. Hoe leg je dan uit dat we daar allemaal niet naartoe kunnen? Hem vertellen dat er een pandemie genaamd Coronavirus gaande is, raakt bij hem kant noch wal.
Dus, we hebben gezocht naar iets dat hij wel begrijpt. En dat werd het begrip open en dicht. Vraagt hij naar het kinderdagverblijf? Dan zeg ik: “Oh lieverd, wil je daar graag naartoe? Dat is ook super leuk he? Maar helaas zijn ze nu dicht. Dus dat kan vandaag niet.” Vervolgens vraagt hij: “Morgen dan mama?” En vertel ik hem: “Nee, morgen ook niet. Ze blijven nog best een tijdje dicht. Maar als ze weer open zijn, gaan we er gelijk naartoe!”
Inmiddels gaat hij een rijtje af ‘s ochtends. “Opa en oma dicht?”. “Ja liefje, opa en oma zijn dicht.” “Kinneboedejij ook dicht?”. “Ja, helaas is de kinderboerderij ook dicht.” “Avontuja ook dicht?”. “Yep, Avontura is ook dicht.”
“Ohh jammer mama.. papa en mama wel open?”
“Ja schat. Papa en mama zijn altijd open.”
Liefs,
Esmee
Leave a Reply