Hoi, ik ben Mariëlle (29), alleenstaande moeder van Mason (3 jaar in januari). Ik heb een ernstige vorm van fibromyalgie waardoor ik arbeidsongeschikt ben verklaard en zodoende mijn studie/werk, met pijn in mijn hart, heb moeten opgeven. Daardoor heb ik wel mijn hobby weer opgepakt: schrijven. Dat is namelijk echt een passie voor me. Hier houd ik mij dan ook dagelijks mee bezig.
En soms gebeurt het dan zomaar dat ik iets schrijf waar ik dan vervolgens zelf versteld van sta. Een soort van ‘therapeutisch schrijven’ waarin je de dingen ineens duidelijk gaat inzien. Terwijl je ze schrijft. Dat was ook zo met de term ‘haastig opvoeden’. Naar mijn idee past deze term perfect bij hetgeen waar ik zelf soms ongelofelijke moeite mee heb in de opvoeding van Mason.
Toen Mason net geboren was kon ik niet wachten tot hij zijn eerste echte hapje zou krijgen. En toen hij dat eenmaal had gekregen kon ik niet wachten tot hij zou gaan kruipen. En toen hij eenmaal kroop.. yep, je raad het al, kon ik niet wachten tot hij zou gaan lopen. Ook leerde ik hem al vanaf 6 maanden zonder speentje op te groeien. Want, dacht ik toen, als ik daar langer mee wachtte kon ik dit hem lastig afleren, en zo ging dat met alles tot zijn 2e levensjaar.
Ik had hem in diezelfde periode al verschillende malen op het potje gezet en dit begon heel goed. Maar toen had hij er opeens geen interesse meer in. Hij ging dus van het ‘heel goed doen’ naar ‘helemaal niks meer doen’. Hierover raakte in toen heel gefrustreerd. Ik had namelijk een jongetje gezien, via Instagram, die met zijn 2 jaar al helemaal zindelijk was. Natuurlijk dacht ik meteen dat Mason aan de late kant was en totaal niet op schema liep en begon ik het potty trainen te forceren. Wat als gevolg had dat Mason er helemaal niets meer mee te maken wilde hebben. En toen plotseling kwam ik tot het besef dat ik mijzelf in mijn nekvel moest grijpen en mij eens goed moest afvragen waar ik in hemelsnaam mee bezig was. Mijn zoon was verdorie net 2 jaar! En op dat moment besloot ik om een stap terug te nemen en eens goed te kijken naar datgene ik mijzelf eigenlijk aandeed.
Als ik op zo’n punt kom dan observeer ik mijn gedrag. En wat mij eigenlijk meteen opviel was het feit dat ik aan het vergelijken was. Ik vergeleek Mason met andere kindjes. En daar ging het mis. Het ene kind loopt al vóór in zijn eerste levensjaar en het andere kind neemt daar ruim te tijd voor. En zo is dat met alle ontwikkelingen bij een opgroeiend kind. Ik besefte mij dat ik ontwikkelingen bij mijn kind aan het forceren was en dat ik hem op deze manier zijn eigen tempo ontnam. Want elke keer wanneer ik weer dacht aan zijn “afwijkende ontwikkeling” door o.a. het kijken naar andere kindjes, begon ik te twijfelen of mijn zoon ooit nog zou gaan lopen of praten. Is hij uiteindelijk gewoon gaan lopen en praten? Jazeker, gewoon op zijn eigen gekozen tijd! Niets te laat of te vroeg.
Heb ik door mijn onnodige zorgen en twijfels zijn eerste 2 levensjaren door mijn handen laten glippen? Gelukkig niet! Ik heb absoluut genoten van zijn eerste 2 levensjaren. Maar ik heb wel beseft dat ik echt veel meer had kunnen genieten van hem als ik hem gewoon lekker klein had laten blijven en hem zijn eigen weg had laten vinden. Het is en blijft natuurlijk sowieso lastig om als kersverse mama alles, wat betreft het opvoeden van zo’n klein mensje, uit te moeten vogelen. Maar omdat ik het zo graag allemaal goed wilde doen, vergat ik gewoon dat ik een uniek mensje had ontvangen die mij al heel goed duidelijk kon, en nog steeds kan, vertellen of hij ergens klaar voor is of dat we nog een stapje terug moeten zetten. It’s all good!
Mason is ondertussen bijna 3 jaar oud. En dit jaar ging veel relaxter en fijner dan de twee voorgaande jaren. Hoewel ik soms nog steeds ONTZETTEND (uhum..) op de proef wordt gesteld door hem, kan ik het ook weer sneller loslaten als iets niet zo snel gaat als ik zou willen.
Voorbeeld: Mason is een gevoelig jongetje en reageert enorm op veranderingen en prikkels. Hierdoor kreeg hij onlangs toch weer een terugval in zijn zindelijk zijn. Wij kwamen net terug van een heerlijke vakantie waarin hij enorm had genoten van de zee en alle andere nieuwe dingen die bij een vakantie komen kijken. Maar bij terugkeer moest hij toch weer enorm wennen aan zijn nieuwe ritme bij ons thuis. En dat was voor mij echt even slikken. Ik heb mij dan ook echt herhaaldelijk toe moeten spreken dat ook dit wel weer goed zou komen en dat hij hiermee heel duidelijk aangeeft een stapje terug te willen zetten. Ik geloof dat kinderen heel goed aanvoelen wanneer de ouder gestrest of gefrustreerd is. Dit merk ik eigenlijk altijd bij Mason. Maar zodra ik er in alle rust en met al het geduld van de wereld mee om ga, merk ik dat Mason ook rustiger is en meer vertrouwen heeft in zichzelf. Dit is en blijft echt een leerproces. Uiteindelijk heeft de terugval maar een klein weekje geduurd en doet hij het weer fantastisch!
Ook heb ik wat dingetjes in de opvoeding aangepast om het voor Mason en mij een stuk relaxter te maken. Ik krijg bijvoorbeeld eens in de 3 maanden een “rapport” van de peuterspeelzaal waar Mason naartoe gaat. Hier wordt gekeken naar zijn ontwikkeling. Ondanks dat ik het erg goed vind om te lezen wat hij daar leuk vind om te doen of waarmee hij graag speelt, heeft het geen enkele meerwaarde meer voor mij. Voorbeeld: hij loopt volgens het “boekje” achter met zijn spraak. Hij struikelt heel vaak over zijn woorden en praat nog niet zo vlot als sommige andere kindjes van zijn leeftijd. Een paar jaar terug zou ik mij hier ontzettend druk om hebben gemaakt, maar nu totaal niet meer. We lezen boekjes en hebben leuke gesprekjes en verder laat ik hem daar lekker zijn tijd in laten nemen!
Ook ga ik bewust niet naar de “test-rondes” van het consultatiebureau om te kijken wat hij al kan of juist niet. Ik wil mijn kind die druk niet nu al meegeven in zijn jonge leventje. Wanneer ik mij zorgen om iets maak, trek ik aan de bel. Maar ik heb in het verleden al gemerkt dat er altijd wel iets is tijdens zo’n afspraak. Of ze zijn “te groot”, of ze zijn “te klein”. Mason is bijvoorbeeld best lang voor zijn leeftijd. Lang, dus zeker niet TE lang. Want wat wil het consultatiebureau hier aan doen? Pilletjes geven aan de kinderen die lang zijn zodat ze stoppen met groeien? Wij volwassen mensen verschillen toch ook in maten en lengtes? En dat is toch ook gewoon helemaal prima?
Al met al, wat ik uiteindelijk heb mogen leren is dat kinderen klein mogen blijven voor zolang dat duurt. We leven in een wereld waar alles snel moet en iedereen haast heeft. Laten we onze kinderen lekker de tijd gunnen om zich te ontwikkelen op hun eigen tempo en op hun eigen unieke manier. En het ene kind is nu eenmaal wat sneller dan de andere, and that’s okay. Het ding wat ik ondertussen zelf heel goed heb kunnen ervaren is dat kinderen echt heel goed zelf kunnen aangeven wanneer ze ergens klaar voor zijn of juist nog helemaal niet. Geniet van ze voordat ze straks groot zijn. Want het gaat allemaal zo snel.
Liefs,
Marielle
@mariellevgorkum
PS. Heb jij ook een opvoedverhaal? Of voed jij op volgens een bepaalde wijze of methode? Ik ben benieuwd en stel mijn stukje internet graag open voor jouw ‘Peaceful Parenting’ verhaal. Stuur me een DM via Instagram of mail naar info@thepeacefulparent.nl om je verhaal in te sturen.
Leave a Reply