Ik vind persoonlijk dat er niets mooiers bestaat dan een zwangere vrouw. Oprecht. Ik vind zwanger zijn zo ontzettend bijzonder – en ik vind zo’n mooie ronde buik (ook met striemen, juist met striemen!) het aller-aller vrouwelijkste dat er bestaat. Maar ik weet ook als geen ander dat zwanger zijn niet altijd over rozen gaat. En dat je je – op zijn zachtst gezegd – zo af en toe best onaantrekkelijk kunt voelen.
Ik begreep daarom ook, toen ik mijn oud-vriendinnetje Valentina vroeg om model te staan voor wat foto’s, dat ze in eerste instantie zei: “Dat lijkt me echt heel gaaf! Maar ik voel me zo niet mezelf. Ben veel aangekomen en denk dat ik me ontzettend ongemakkelijk voel voor de camera.” Ik ken maar weinig vrouwen die, op het moment dat ze hoogzwanger zijn, helemaal blij zijn met al het extra gewicht, de eventuele striae en andere ongemakken (zoals door liters vocht vasthouden geen enkels meer over hebben. Yep, that was me.). Maar lieve zwangere vrouwen, jullie zijn allemaal, stuk voor stuk, ZO. ONTZETTEND. PRACHTIG.
En dat voel je op zo’n moment natuurlijk helemaal niet. Als je staat te hijgen en te puffen met zo’n enorme camera op je snoet. Wanneer je hemel en aarde moet bewegen om op te staan uit een stoel. En amper zelf je schoenen nog aan krijgt. Maar geloof me wanneer ik zeg dat je deze dingen even vergeet als we samen aan de slag gaan. Dat we gewoon kletsen over van alles en nog wat, en dat jij uiteindelijk helemaal niet door hebt dat er ondertussen ook nog foto’s worden gemaakt. Want zo werken die dingen gewoon.
Maar dan zijn er natuurlijk nog de zenuwen voor de daadwerkelijke foto’s. “Sta ik er wel van mijn goede kant op? Lijk ik niet nog zwaarder dan ik eigenlijk ben? Is het wat ik ervan verwacht had?” En ook deze zenuwen begrijp ik ontzettend goed. Ik ben niet voor niets fotografe geworden, ik vind zelf op de foto gaan ook nog altijd zwaar ongemakkelijk. Zeker als iemand anders de regie heeft over het uiteindelijke resultaat. Ik ben zo’n type zelfportret. Maar goed, terug naar jou.
Mijn doel is, dat wanneer ik jou de foto’s die we samen gemaakt hebben opstuur, jij denkt: “wow, ben ik dit? wat ben ik prachtig!”. Als jij jezelf ziet zoals ik dat doe, in al je pracht en praal, op en top vrouwelijk, met een groeiend kindje (!!) in je buik, dan hoop ik oprecht dat je niets dan liefde voelt, voor jezelf, voor je lijf, voor alle veranderingen die je doormaakte om te zijn waar je nu bent. Zwanger. En hoe.
PS. Ik vind testimonals altijd een tiiiiikkeltje ongemakkelijk. Maar wat Valentina tegen me zei na het opsturen van haar zwangerschapsfoto’s raakte me en ik ben echt trots op de mooie foto’s die ik van haar maakte. Dit is haar feedback:
Je hebt me laten in zien dat ik toch wel mooi ben ondanks dat ik me een aangespoelde walrus voel. Heeft me goed gedaan. Dankjewel daarvoor!
Lieve Valentina, hoe je je ook hebt gevoeld, ik zie allesbehalve een aangespoelde walrus. Je bent prachtig!
Ook een zwangerschapsshoot boeken? Klik hier voor meer informatie.
Leave a Reply